Goed voorbereid als we zijn, vertrokken we zoals altijd vroeg in de ochtend terug naar ons gastgezin. Deze keer kwamen ook de meisjes van PJK (Jana en Lisa) mee, die altijd in Pokhara verblijven.
Na een grote portie rijst, waren we volledig klaar om les te geven. Onderweg naar school passeerden we een kleutertje uit één van onze klassen. Het viel ons meteen op dat ze haar schooluniform niet aanhad. Toen we vroegen aan onze mama hoe dit kwam, zei ze dat het vandaag sportdag is en dat de studenten dan hun uniform niet mogen aandoen. Je kan de sportdag niet vergelijken met één van bij ons. De kinderen liepen gewoon wat rond op de speelplaats en speelden met de hoelahoep, volleybal, stoelendans enzovoort. Het was niet zo georganiseerd zoals bij ons, zodat iedereen elke activiteit wel eens kan doen. Wij liepen dus maar wat verloren rond op school. Wel hebben we onze Belgische dans verder kunnen inoefenen met de studenten. Na schooltijd was het eindelijk zo ver: de Nepalese dans aanleren. Niru liet ons de muziek horen en vertaalde ondertussen wat er gezongen werd. Daarna leerde ze ons de stapjes aan. Doordat er niet zoveel ritme of beat in het lied zat, bleek dit moeilijker dan verwacht. Het lied nodigde niet echt uit om op te dansen, waardoor het voor ons moeilijk werd om mee te gaan met de muziek. Wanneer we het lied lieten horen aan de directeur, fronste hij zijn wenkbrauwen. Hij vond het beter om op een populair nummer te dansen, zodat het publiek ook zou kunnen meezingen. Zo gezegd, zo gedaan. Niru ging akkoord met de nieuwe dans, waardoor we dus eigenlijk een hele voormiddag zitten zweten hebben op een dans die eigenlijk niet meer van toepassing was. Doordat er op zaterdag ook activiteiten waren op school, werd het weekend verplaatst naar maandag. Dit betekende dus voor ons een rustdag. Samen met de meisjes van PJK genoten we wat van de zon in de “achtertuin”, om daarna naar de Gandaki Trout Fish Farm te trekken. Dit is een stukje natuur waar er veel beken zijn waarin vissen worden gekweekt. Je kan er ook zwemmen in het zwemmen of iets drinken/eten op een gezellig terrasje. Toen we terug thuiskwamen, stapten Jana en Lisa terug de bus op richting Pokhara. Wij kropen die avond redelijk vroeg in ons bed, zodat we volledig klaar zouden zijn om de dag nadien les te geven. Toen we die ochtend wakker werden, trof Anke onze mama aan in pyjama, al zittende in de zetel. Zij vertelde dat er opnieuw geen school was, door één of andere staking. Dit betekende dus, opnieuw, een rustdag voor ons. Die dag gingen we wel naar school, om de nieuwe dans aan te leren. Eens aangekomen op school, moesten we eerst nog 3 uur wachten omdat Niru de dans zélf nog moest aanleren (leve het goed georganiseerde Nepal ;)). We dansen samen met jongens van grade 10. De dans was meteen veel leuker dan de dans die we eerst aanleerden. Tot onze verbazing leerde Niru ons de hele dans in twee uur tijd aan! Dit was een enorme uitdaging, vooral voor ons geheugen :). We waren toch wel blij toen we thuis in ons bed konden gaan liggen na deze vermoeiende dag! Woensdag vertrokken we naar school, met het gedacht dat we nu wel ECHT les zouden geven. We wouden onze les in Lower Kindergarten beginnen tot er plots een leerkracht onze klas binnen kwam samen met de leerlingen van Nursery en Upper Kindergarten. We moesten blijkbaar het dansje oefenen voor Parents day. De leerkrachten leerden de kinderen een dansje aan en wij leerden hen ‘The Wheels On The Bus’ aan. Na 40 minuten dit geoefend te hebben, dachten wij dat de kinderen het nu wel echt genoeg geoefend hadden (de dansjes waren elk maar 2 minuten). Hier dachten de leerkrachten duidelijk anders over, want de kleuters hebben (zonder overdrijven) 3uur lang deze twee dansjes moeten oefenen. Zowel wij als de kinderen werden het echt beu! Dit betekende dus dat wij op woensdag slechts 1 les hebben kunnen geven en voor de rest van de dag gedanst en gezongen hebben.. Op donderdag bleek dit ook weer het geval te zijn. Wij dachten dat de kinderen het gewoon eens gingen herhalen, maar nee.. Ook vandaag hebben ze 3uur lang dezelfde twee dansjes moeten doen. Dit betekende dat we weer maar 1 les hebben kunnen geven. Één ding weten we wel zeker: wij kunnen die twee liedjes niet meer horen!! We namen vandaag wel de tijd om onze Belgische dans met de Nepalese studenten eens grondig te herhalen zodat ze het zeker alleen kunnen, maar daar hebben we alle vertrouwen in! Vrijdag wisten we dat er geen les was want er waren weer sportactiviteiten zoals zondag. Het resultaat van deze week is dus dat we het volle anderhalf uur les hebben gegeven..
0 Reacties
Onze derde stageweek zit er ook alweer op. Ook deze week hadden we de kinderen volledig mee in hun enthousiasme. Ook van enkele leerkrachten krijgen we steeds meer appreciatie.
We merken dat onze liedjes steeds meer gekend zijn bij de kinderen. We komen de klas nog maar binnen en ze beginnen al te zingen. En dit niet alleen in het begin van de les, maar ook tijdens de les. De dagen van de week zijn beter gekend doordat we dit in een lied aanbrachten. De kinderen slagen er nu al meer in om aan te duiden welke dag we zijn dan bij de start van onze stage. Het motiveert ons enorm om te zien dat de kinderen ook veel leren uit onze manier van lesgeven, ondanks dat deze toch wel enorm veel verschilt dan de manier van lesgeven hier in Nepal. Volgend weekend zullen we niet naar Pokhara keren vanwege Parents day. Deze is op zaterdag en is te vergelijken met een schoolfeest bij ons in België. De school is volop in voorbereiding voor deze dag door de kinderen liedjes, spelletjes en dansjes aan te leren om te tonen aan de ouders. Zo zagen we in Nursery Class de leerkracht het ‘in- out’ spel aanbrengen. Jammer genoeg werden de ‘zwakke’ kleuters meteen aan de kant gezet en kregen ze de kans niet om mee te spelen. De wet van de sterkste wordt hier duidelijk gehanteerd: wie sterk is mag meedoen, wie zwak is valt af. Dit is totaal anders dan bij ons want op een dag zoals Parents Day is het de bedoeling dat elk kind in de belangstelling staat.. Ook aan ons werd gevraagd om een lied aan te brengen aan de Lower en Upper Kindergarten en aan Class 1 (eerste leerjaar). Hier starten we zondag mee. Verder zullen niet enkel wij op Parents Day dansen op een Nepalees nummer, maar ook de leerlingen van Class 6 en 7. Zij zullen dansen op een Belgisch nummer. We kozen ervoor om een dans aan te leren op het nummer Pina Colada van k3. Hier zijn we woensdag al mee gestart. We waren onder de indruk van de danscapaciteiten van de studenten. Van de leerkrachten mochten we enkel de meisjes laten meedoen, wat voor ons wat pijnlijk was aangezien ook de jongens zo enthousiast waren.. Aangezien we volgend weekend hier blijven zal ons volgend blogbericht voor pas over twee weken zijn. Er wachten ons nu dus twee drukke twee weken, maar we kijken er alvast naar uit! Dinsdag was het (opnieuw) een feestdag hier in Nepal. Het was het Shivaratri, beter bekend als het feest van de Hindoes. Op deze dag vasten alle Hindoes en om de dag af te sluiten is er een heilig vuur waarin ze suikerrietstokken in brand steken. Wat wij heel vreemd vonden, is dat op deze dag Marihuana is toegestaan (zelfs voor kinderen!).
Op deze dag was er dus voor ons geen school. Wij stonden vroeg op en besloten naar Tatopani (een dorpje 6 km verder op) te gaan met de bus. Eerst dachten we dat we de meest helse ritten al hadden meegemaakt maar ook deze rit bleek geen rustig ritje te worden. In Tatopani genoten we vooral van de natuur en het prachtige uitzicht. We wandelden hier een paar uurtjes rond en besloten dan te voet terug naar huis terug te keren. Dit was dan ook meteen onze dagelijkse work-out :) Na de lunch nam onze gastmama ons mee naar de tempel. Hier eerden we een of andere God, maar vraag ons niet de welke want van de uitleg hebben we niks begrepen. Daarna aten we rijstpap in de zon. Na al dit eten, keerden we terug naar huis. Hier genoten we even van de rust en deden we ook onze was. Na het avondeten (Dhal Baat voor de verandering) gingen we naar het heilig kampvuur, waar we van onze mama een suikerrietstok in onze handen gestoken kregen. Deze moesten we kapotslaan op een stok. Dit leek veel makkelijker dan het was. Zowel Justine als Talitha deden een poging, die jammer genoeg mislukten. De Nepalezen vonden onze spierkracht lachwekkend… Toen we dachten dat we het ergste en vreemdste hier wel al hadden meegemaakt begon de muziek te spelen en konden we kijken naar een bijhorende dans. Hier danste een vrouw heel raar in een cirkel. Het leek alsof ze niet bij bewustzijn was. We vroegen aan onze gastmama wat er gaande was. Zij vertelde dat ze bezeten was door de muziek. Wij dachten toch wel dat het eerder aan de marihuana lag.. Niet enkel deze vrouw leek gedrogeerd te zijn, maar ook de kinderen leken enorm onder invloed van de drugs. Na wat rondvragen bleek dat dit heel normaal is op deze dag. We waren toch wel blij toen we deze plaats verlieten, want helemaal op ons gemak voelden we ons niet. Naast ons huis was er ook een kampvuur met de buren. Hier gingen we nog even naar toe en daar dansten we nog de hele avond met onze gastmama tot we er letterlijk bij neervielen! Onze feestdag was niet echt een rustige feestdag (zoals hier in België). We kropen dus helemaal vermoeid in ons bed, maar ondanks dat hebben we er wel enorm van genoten. Onze tweede week in de stageschool verliep heel goed. We vinden meer en meer onze draai en we merken dat de kinderen het ook leuk vinden wanneer we de klas binnen komen.
We starten iedere stagedag in de 2de kleuterklas. Tijdens onze eerste stagedag brachten we meteen een goedemorgenlied en een lied om de dagen van de week te benoemen. We merken dat we de kleuters volledig mee hebben hiermee. Wanneer we de klas binnenstappen, beginnen ze al het lied te zingen, vooraleer we goed en wel begonnen zijn. Ook in de 3de kleuterklas zijn ze blij om ons te zien. Ze geven ze ons dikke knuffels en brengen ze ons meteen ons spelmateriaal in onze handen wanneer we binnenkomen. Het is leuk te zien dat de kinderen enthousiast met ons meedoen. Donderdagavond mochten we eindelijk ons uniform gaan ophalen. Dit was toch met een bang hartje, aangezien we niet volledig overtuigd waren van de stof. Toen we het vrijdag voor het eerst aantrokken, bleek het toch veel beter mee te vallen dan gedacht. Buiten de broek (waar we met twee inpassen), vinden we onze kleurencombinatie toch geslaagd. Nu zijn we dus officieel echte leerkrachten van de school. Op school werden onze uniformen enorm geapprecieerd. Toen we de school binnenstapten, werden we nagekeken en kregen we veel complimenten van zowel de leerkrachten als de directeur. Het is hier blijkbaar de gewoonte dat wanneer leerkrachten een nieuw uniform gaan kopen zijn, ze de rest van het team trakteren op melkthee. Dit gold dus ook voor ons. We gaven geld mee aan de twee keukenverantwoordelijken, die hiermee melk gingen kopen. Nadien genoot iedereen van een “lekker” kopje melkthee. Dit was buiten ons gerekend, want wij verkiezen toch de gewone zwarte thee :). Nu we dit aan het schrijven zijn, zijn we aan het bekomen van een drukke week in Pokhara. We zorgen ervoor dat we goed uitgerust zijn tegen zondag zodat we er terug volledig in kunnen vliegen! Woensdag mocht we voor het eerst een Nepalese trouw bijwonen samen met Niro , de dansleerkracht op onze stageschool. We waren super enthousiast en werden dit nog meer toen we de kledij zagen die we aan mochten. Voor het eerst voelden we ons echte Nepaleesjes.
We moesten om 7u vertrekken, dus stonden we om 5u30 op zodat we tijd genoeg hadden om ons aan te kleden, ons haar te doen en te ontbijten. Toen we om 6u30 beneden kwamen, merkten we dat iedereen nog aan het slapen was. Ook om 7u was er nog niemand wakker... We besloten dan maar op onze kamer te wachten. Plots hoorden we onze gastmama op onze deur kloppen rond 7u30. Ze vertelde dat we om 8u moesten vertrekken. Ze hielp ons met de kledij (want dit is niet makkelijk aan te doen) en we ontbeten zo snel als we konden zodat we de bus haalden. Om 8u stonden we buiten te wachten op de bus. Je kan het misschien al raden, maar om 9u30 stonden we daar dus nog. Na ander halfuur vertraging konden we de bus op richting de trouw. Eenmaal aangekomen moesten we aan de zijkant wachten zodat de bruid en bruidegom door konden. Nadien gingen we de zaal binnen en kregen we meteen een ‘snack’. Snack kon je het niet echt noemen, want het was een heel buffet. Twee uur later kregen we alweer eten. Wonder boven wonder was het Dhal Baat! Wij hadden toch wel gedacht dat ze op een trouw iets anders gingen serveren, maar nee. De Nepalezen zweren hier blijkbaar trouw aan hun Dhal Baat. Voor de gasten was het feest een hele beleving. Je kon de hele dag eten, dansen, naar muziek luisteren, .. Voor de bruid en bruidegom was het toch wel iets helemaal anders. Zij zaten de hele dag op een soort podium waar ze door iedereen begroet, gefeliciteerd werden, geschenken kregen,.. De bruid leek in onze ogen niet zo gelukkig in tegenstelling tot de bruidegom, die de hele dag danste en lachte. Terwijl de bruid triestig keek en zich niet verroerde. Op het eind van de dag vertelde Niro dat de bruid nooit mag dansen op de trouw omdat ze anders haar slecht karakter toont. Dit verklaarde voor ons dus de houding van de bruid gedurende het hele gebeuren. Om 17u verlieten de bruid en bruidegom het feest. Wij dachten dus vanzelfsprekend dat het afgelopen was, maar er werd zelfs zonder bruid en bruidegom nog volop gefeest en gedanst. En oja, ook wij dansten twee Nepalese dansen voor alle gasten. We kregen luide applauzen en werden gedurende de hele dans toegejuicht. Rond 18u verlieten wij de trouw en gingen we met Niro in de taxi naar huis (met 4 op de achterbank). Dit was een heel hobbelige en krappe rit aangezien de taxi’s hier zo klein zijn! Toch zijn wel we veilig en wel aangekomen. Na het avondeten kropen we vrij snel ons bed in want het was een leuke, maar ook heel vermoeiende dag! Vrijdag konden we eindelijk onze punten bekijken aangezien we in de week geen verbinding tot het internet hebben. Met toch wel wat gezonde stress, waren we heel blij om te zien dat we beide voor alles geslaagd zijn. Dit is dus een extra boost om ons de komende weken nog beter in te zetten!
In de plaats van op zondagochtend de bus te nemen richting Bhurjungkhola werden we uitgenodigd door onze gastmama om mee op uitstap te gaan met haar klas in Pokhara. We wachtten op hen om 9u aan de bushalte waar ze ons gingen oppikken. Tegen 9u30 waren ze er nog niet, waardoor we toch wel twijfelden of we juist stonden (typisch Nepalezen, altijd te laat..). Toch zagen we iets later plots de bus stoppen. Toen we opstapten werden we enorm verwelkomt door de leerlingen met gejuich, geroep en gezang. We nog nooit zo een verwelkomingscomité gezien! De bus bracht ons aan het begin van een HOGE berg. We moesten maar liefst 45 minuten heel steil bergop stappen om de stoepa te bereiken om nadien weer 45 minuten terug naar beneden te dalen. Het was gelukkig super goed weer, alleen wat mistig waardoor we jammer genoeg niet zo een mooi uitzicht hadden. Nadien gingen we naar Devis Falls, om daarna te eindigen in Pokhara waar we Dhal baat aten als lunch. Toch blijft die van onze gastmama de beste. Onze laatste stop was het Mountain museum. Na dit bezoek dachten we dat we richting huis reden. Tot we plots stopten voor een ‘lichte’ snack. Laat ons zeggen dat dit eerder een avondmaaltijd om 17u was. Na een stop van een uur waren we zo blij dat we op de bus konden stappen richting huis deze keer. Ons geluk was van korte duur want de leerlingen besloten om een uur lang te schreeuwen, zingen, klappen, muziek maakten,.. waardoor we alle vier thuis kwamen met barstende hoofdpijn! We besloten dan maar vroeg in ons bed te kruipen. Er zijn een aantal dingen die wij nooit zullen begrijpen hier in Nepal. Hier een "kleine" opsomming :)
Ondanks deze grote waslijst aan mysteries, voelen wij ons hier toch wel al ferm thuis. Gelukkig hebben we nog 2 maand en half de tijd om antwoorden op al deze vragen te vinden :) Omdat een schooldag in Nepal er toch helemaal anders uitziet dan bij ons in Vlaanderen, nemen we jullie graag mee door de dagelijkse routine in onze stageschool.
Wat opvalt is dat er geen bel is zoals bij ons. Om 9u50 begint een leerling op een constant ritme op een trom te kloppen. De leerlingen verzamelen dan allemaal op de speelplaats en gaan in hun rij staan. Jongens en meisjes staan gesplitst, met uitzondering van de kleuterklassen. Wanneer de rijen gevormd zijn, wordt er een ander ritme op de trom geslagen. De leerlingen reageren hierop met bewegingen die ons wat doen denken aan het leger. Ze doen hun armen vooruit, opzij, omhoog. Daarna volgen ook de benen. Wanneer het tromgeluid stopt, staat iedereen stil en leggen ze hun rechterhand op hun hart. Het volkslied wordt door alle leerlingen volmondig meegezongen. We zijn reeds aan het proberen om wat mee te zingen, maar dit is echt een enorme uitdaging. Als het volkslied gedaan is, gaat iedereen terug wat dichter bij elkaar staan en wordt één leerling naar voren geroepen. Hij/zij bereidde de avond voordien theoretische vragen voor en moet deze aan de andere leerlingen stellen. Wie goed antwoordt, mag naar voren komen en krijgt een tika op zijn voorhoofd. Na de vragenronde worden de afwezigen afgeroepen. Zij komen op bevel van de directeur naar voren. Het lijkt erop dat ze worden gestraft voor hun afwezigheid, maar dit zijn we niet helemaal zeker. Ondertussen start er een muziek waarop de leerlingen dan in een rij naar hun klas stappen. Dan kan de schooldag dus echt beginnen (rond 10u)! De lesblokjes duren hier telkens 40 minuten. Om 12u is er een kwartiertje speeltijd, waarin de leerkrachten voorzien worden van een kopje thee. Daarna volgen er opnieuw twee lesblokken van 40 minuten. Om 13u30 is het lunch voor de leerkrachten, de leerlingen hebben wij nog nooit zien eten. Om 14u00 starten de lessen terug tot 15u20 voor de kleuters. Het lager en middelbaar hebben les tot 16u00. Wat ons het meeste opvalt, is dat de kleuters de klas amper verlaten. De speeltijden brengen ze alleen, zonder leerkracht, door in de klas waar ze een koekje kunnen eten als ze deze meegebracht hebben. Hopelijk hebben jullie nu een beter beeld over hoe een stagedag er voor ons uitziet! :) Onze tweede week en alsook onze eerste week stage zijn voorbij. We maakten alweer heel wat mee waarover we jullie graag wat meer willen vertellen.
Zondagochtend kropen we vroeg uit de veren, om 6u, om op tijd te zijn op school. We kochten in een lokale winkel ontbijt voor op de bus, maar dit bleek niet nodig te zijn. Wanneer we aankwamen bij ons gastgezin, stond er namelijk al een goed gevuld bord met rijst ons op te wachten. Na het ontbijt vertrokken we naar school voor onze allereerste lessen te geven. Wij zijn hier verantwoordelijk voor de vakken English, Social en Math aan de Nursery Class (= 1e kleuterklas), Lower Kindergarten (= 2e kleuterklas) en Upper Kindergarten (= 3e kleuterklas). We zullen ons hier dus zeker niet vervelen :). In het weekend hadden we ons al vlijtig voorbereid voor een hele week. We konden dus al verder voor alle volgende dagen. Wanneer we toekwamen in de Nursery Class, bleek er een schedule change te zijn, waardoor onze les Math al wegviel. Voor de rest verliep onze eerste dag wel vlot. De kinderen gingen mee in ons enthousiasme. Jammer genoeg eindigde onze dag wat minder goed dan dat hij gestart was. Aangezien we de werkboeken van de laatste twee lessen nog niet hadden konden inkijken, waren we van plan om nog één les te observeren. De leerkracht dacht hier duidelijk anders over en liet ons wat aan ons lot over. We kregen een werkboek in onze handen gestopt, en moesten een les geven over de plaatsen in Nepal (waar we de helft dus zelfs niet van konden uitspreken/kenden). Toen we eerlijk tegen haar zeiden hoe we ons hierbij voelde, leek het alsof ze ons aan het uitlachen was. Ze begreep niet dat wij ons hierop moesten voorbereiden en gaf mee dat we de leerstof niet hoeven aan te brengen met spelletjes zoals we gewoon zijn. Volgens haar is de beste manier om de leerstof gewoon op het bord te schrijven, zodat de kinderen het gewoon kunnen kopiëren. We gingen hier ’s avonds over in gesprek met onze gastmama en zij stelde ons gerust. Ze hielp ons met de uitspraak van de plaatsen, waardoor onze tweede dag al veel vlotter verliep. Dinsdag was er al een feestdag, waardoor we dus geen school hadden en even tot rust konden komen. We gingen wat op verkenning hier in Bhurjungkhola en gingen op bezoek bij de zussen van Shusila waar we verschillende soorten kroepoek, een aardappelslaatje en koffie kregen. Na al dit lekkere, en vooral vele, eten gingen we langs bij een plaatselijk stoffenwinkeltje. Hier kozen we de stof voor onze kurta en surwal (= schooluniform), die op maat gemaakt zal worden. Dit was een moeilijke opdracht aangezien we onze eigen samenstelling en kleuren mochten uitkiezen. We hebben het zo goed mogelijk proberen uitleggen aan de vrouw, maar we zijn niet zeker of ze ons begrepen heeft. Toen we de volgende dag aankwamen, stond ons toch wel een teleurstelling te wachten. Blijkbaar hadden we ons idee toch niet zo goed aangebracht. Er lagen twee stofjes die totaal niet aansloten bij wat we meegegeven hadden. We vonden ze eigenlijk echt lelijk. Onze gastmama keek ons aan en zag dat het onze smaak niet was en had dezelfde mening. Ze nam ons mee naar een andere stoffenwinkel. Omdat we ons toch wat schuldig voelden, hebben we snel een ander stofje gekozen. Het is een opvallend stofje geworden, maar wel al 100 keer beter dan de eerste twee opties. Foto’s van het eindresultaat volgen nog :). Vandaag stonden we, zoals altijd, om 9u klaar aan de ontbijttafel om naar school te vertrokken. Tot Shushila ons vertelde dat er geen lessen waren. Blijkbaar is er een belangrijke man van hogerop gestorven en was er vandaag een rouwceremonie op school. We stapten samen met haar naar school waar we het moment meebeleefden. Dit was toch wel korter dan gedacht… Na twee minuten was het gedaan en mocht iedereen naar huis vertrekken. Daardoor zijn wij dus wat vroeger op de bus naar Pokhara kunnen stappen. Onze eerste week in Bhurjungkhola zit erop. Momenteel zijn we aan het genieten van de rust in Pokhara, en laden we onze batterijen op om volledig in onze eerste stageweek te kunnen vliegen.
Op vrijdagmiddag stapten we op de bus richting Pokhara. De rit naar ons gastgezin, was niets in tegenstelling tot onze rit naar Pokhara. We gingen letterlijk van links naar rechts, op en neer, van voor naar achter... Alle kanten uit dus. Jammer genoeg kunnen we geen filmpje plaatsen van deze rit, maar wees ervan overtuigd dat de busritten hier een stuk avontuurlijker zijn dan die van in België. De blikken van de Nepalezen waren goud waard, toen we onze lach niet konden inhouden. Volledig door elkaar geschud, kwamen we toch veilig aan bij Khem. Vandaag deden we voor het eerst onze was, in de zon én met de hand. Jammer genoeg heeft dit niet veel uitgehaald, aangezien ze nu terug stinken. AL onze buren besloten even een random vuurtje te stoken, bijgevolg dat onze kleren nu volledig naar rook ruiken: thanks neighbours!! :). We probeerden de schade te beperken door zo snel mogelijk al onze kleren te verzamelen. Eenmaal in de kamer, kwamen we tot de conclusie dat we allebei enkel korte, zwarte sokjes meehebben. Anke zei: "Ah ma da's geen probleem, mijn mama naait altijd gele bolletjes in mijn sokken." Talitha keek even raar en zei: "Oei, mijn mama doet ook gele bollen in mijn kousen...". We willen hierbij toch even onze mama's bedanken om dezelfde kleur te kiezen. Hierdoor we verloren we maar liefst een uur om de juiste paren bij elkaar te zoeken. De kans is nu dus groot dat we elkaars sokken zullen dragen voor de komende maanden. Achja... That's what friends are for zeker :) We bereidden vandaag ook onze stage voor, want een schoolweek loopt hier van zondag tot vrijdag. Morgen stappen we dus om 7u de bus op, en start onze eerste echte stageweek in de Shree Machhapuchhre Higher Secondary School. Volgende week horen jullie hoe deze verlopen is... SPANNEND!! Wij kruipen nu in ons bed, en wensen je een goede nacht. Of zoals ze in Nepal zeggen: SUBARATRI xxx |